Prydmålinga i den norske folkekunsten er i særleg grad karakterisert ved rytmiske fargekomposisjonar med eit stort koloristisk spenn – roser på blå botn, på raud botn og på kvit botn. Det er telemarkingane som driv den rytmiske kalligrafien lengst i sine mange parafraser med ”smøygde” roser som har sitt utgangspunkt i variasjonar over den greske akantusranken. Hallingdølane var meistrar i fargerik blomemåling som byggjer på blomebarokkens store repertoar av roser og liljer på 1600- og 1700-talet, og begge desse tradisjonane er impulskjelder for målarane i fjordbygdene ved Bjørnefjorden. Dei smeltar saman og skaper ein ny stil prega av rytme og kalligrafi med fargerike roser, liljer og fabelblomar. Dette er fargekomposisjonar som på sitt beste har ein samklang med folkemusikkens krullar og forsiringar av musikalske tema, men som også på mange måtar står dei frie folkelege musikkformene nær: jazz, blues og country.

To av dei fremste målarane i Bjørnefjordsbygdene, Ola Lien Midtbø og Annanias Tveit i Os, viser mange av desse trekka og impulsane i si måling, medan andre av målarane kring 1900, som Johannes Skaathun frå Fusa, er prega av stiltrekk mot slutten av 1800-talet, med folkelivsskildringar av Oselvar på fjorden ramma inn av Art Nouveau-roser (framsida).